W dramacie Iwona, księżniczka Burgunda został zawarty problem niemożności wpisania się ustalony porządek istnienia w strukturze społecznej, sprzeciw przeciwko konwenansowi i bezrefleksyjnemu wypełnianiu narzuconej przez środowisko roli. W mojej interpretacji autor stawia pytanie o prawdziwe „ja” jednostki. Prezentuje sytuację, w której najbliższe otoczenie siłą ingeruje w autonomiczność człowieka. W przedstawieniu tym główna bohaterka próbuje uwolnić się od stale narzucanej jej przez środowisko akceptowalnej formy istnienia. Losy Iwony prezentują moment, w którym człowiek zdaje sobie sprawę z plastyczności własnej natury, faktu, iż jest on w głównej mierze stwarzany przez innych ludzi. Iwona stara się uciec przed próbami wyreżyserowania swego ciała, które w tej inscenizacji zostało ujęte jako forma do ubierania przez innych. Iwona jest katalizatorem tłumionych przez pozostałe postacie cech – uwalnia ich prawdziwą naturę, skrywaną do tej pory pod maską. Wydobywa na światło dzienne tajoną zwierzęcość i agresję, wspomnienia win, tęsknoty i marzenia.