Napina się. Rośnie. Opada. Strefa brzegowa stale się dookreśla.

Świat jest konstruktem – zaczyna się, gdy dojrzy go oko, a myśl nazwie. Język jest gęsty, zakresy pojęć stale w nim bulgoczą, rozciągają się, kurczą. Utrzymywanie władzy nad językiem to ustanawianie porządku rzeczy. Nazywanie wydziela elementy z otoczenia, organizuje, wyznacza granice. Elegancko buduje obiekty prototypowe, lecz wyślizgują mu się pozostałe, wiszące na obrzeżach. Sytuacje graniczne – tu rzeczywistość drży i pulsuje, nabywa i traci rzeczy.

Określenie wartości centralnych dla zbiorów pojęć wydaje się łatwe, dwa obiekty prototypowe znajdują się w bezpiecznej od siebie odległości – widać wiszącą między nimi przestrzeń. Ale już brzegi dwu obiektów sąsiadujących zdają się rozmywać, rozlatywać, rozpływać. Próba precyzyjnego wykrojenia rzeczy z otoczenia pokazuje, że zaczynają się one ruszać, pęcznieją i w taki wchodzą stan, jakby się nie mieściły w swojej strefie. Zależnie od precyzji pojęć, potrzeby i intencji granica ustala się w innym miejscu.

Praca dotyczy związków języka ze światem. Stawia pytanie o to, jak fakt posługiwania się językiem oraz przyjęta precyzja kształtują bycie w świecie i wpływają na wytyczanie granic. Stara się ukazać, że świat jest tworem jednorodnym, pozbawionym sztywnych podziałów. Wszelkie klasyfikacje – na przykład biologiczne – już żyje, nie żyje; społeczno-polityczne – tam ty, tu ja; tam twoje, tu moje, naukowe oraz wszelkie inne wynikają nie z natury samego świata, lecz z praktyki życia, ze sposobu poznania i ujęcia go w formie językowej.