Katalog kolekcjonerski profesora Ż

Zło zawsze będzie fascynować. Moja książka autorska, która jest tego dowodem, została pomyślana jako wielopoziomowa gra z odbiorcą polegająca na zgadywaniu, jakie przedmioty należą do poszczególnych czarnych charakterów. Wachlarz złoczyńców – właścicieli rekwizytów obejmuje przeróżne media od literatury klasycznej, teatru i kina po wytwory pop kultury, komiksy czy gry video. Zaprojektowane przeze mnie obiekty zostały wykonane techniką sprayowania farbą setki wyciętych nożykiem morderczo szczegółowych szablonów, na których następnie rysowałam czarną kredką i białą pastelą, starając się uzyskać klimat charakterystyczny dla starych dagerotypów. Założony efekt osiągnęłam w konsekwencji długotrwałego śledzenia historii wizualnej wybranych przedmiotów. Jednocześnie zagłębiałam się coraz bardziej w świat fikcyjnych złoczyńców, którym od zawsze się pasjonowałam.

Cykl trzech komiksów na podstawie dramatów 8-letniego Stasia Witkiewicza: Karaluchy, Menażeria, Księżniczka Magdalena, czyli Natrętny Książę

Inspiracji do komiksów poszukiwałam w rzeczywistościach pełnych absurdu. Mój wybór padł na Witkacego – nie mam jednak na myśli Witkacego znanego wszystkim, ponieważ ten Witkacy, którym się zajęłam, ma osiem lat. Jego trzy najmłodsze dramaty przedstawiają trzy różne pod względem techniki i nastroju książki, nad którymi praca była dla mnie pewnego rodzaju „powrotem”, ponieważ sama w wieku ośmiu lat rysowałam tony komiksów. Hasło „powrót” koliduje wszakże z motywami przewodnimi, jakie dostrzegłam w, wydawałoby się, infantylnych, dramatach: jest wśród nich deformacja uporządkowanej rzeczywistości, ale też parodia naszych czasów, w których koszmar i groteska idą ze sobą dziarsko w parze, i nie tylko nie istnieją jeszcze żadne rygory – czy to dotyczące ról płciowych, rodzinnych, czy społecznych – ale są bez najmniejszego skrępowania wyśmiewane. Walka ze stereotypowym myśleniem przenosi się również na medium, jakim jest komiks: przywarła bowiem do tej dziedziny opinia sztuki gorszej, naiwnej nieambitnej rozrywki dla dzieci, której wielbiciele uraczani są zazwyczaj uśmieszkiem politowania. Tak więc zarówno wybór medium komiksu, jak i szkicowości czy nonsensu sztuk Witkacego – „uroczego wariata” – będą drażnić. Pytanie jednak, na ile to wszystko jest dla nas bezwartościowym wariactwem, a na ile dostrzegamy w tym ubraną w absurd prawdę.