Pani z morza Ibsena to dla mnie piękna opowieść o człowieku, z jego tęsknotami, pragnieniami rzeczy niemożliwych, niepokojami, bogactwem wewnętrznego świata. Także o tym, jak łączy się on ze światem natury i podlega tym samym prawom, co przyroda.

Zdecydowałam się na przygotowanie projektu inscenizacji dramatu Ibsena – w moim poczuciu bardzo poetyckiego i symbolicznego, niosącego w sobie wiele z tajemnicy przyrody Północy. Moim celem było wydobycie i podkreślenie tego poprzez koncepcję przestrzeni. Zależało mi na tym, by przestrzeń dla tej opowieści była prosta i umowna, by elementy składające się na scenografię stanowiły syntezę pewnych znaczeń – znaki plastyczne budujące treść spektaklu. Chciałam, by realność psychologicznych portretów postaci nakreślonych przez Ibsena i relacji między nimi w zderzeniu z metaforą przestrzeni wyniosły tę opowieść w rejony duchowe.